Nowoczesna medycyna zarzuciła dawny pogląd, że chorych na cukrzycę należy trzymać na diecie głodowej. Zarzucony obecnie system żywienia w cukrzycy wykluczał z diety węglowodany, natomiast zalecał podawanie chorym pokarmów bogatszych w tłuszcze. Nowoczesne badania wykazały szkodliwość tej metody żywienia.

Zapoczątkowana przez profesora Węgierkę dieta przyczynia się wydatnie do poprawy stanu chorych na cukrzycę, a przy tym jest łatwiejsza w stosowaniu. Ma to wielkie znaczenie, gdyż, jak wiadomo, cukrzyca jest chorobą przewlekłą, trwającą niejednokrotnie kilkadziesiąt lat, dieta więc nie może męczyć i wyczerpywać pacjenta, lecz w miarę możności powinna być zbliżona do sposobu odżywiania się ludzi zdrowych.

Dieta przy cukrzycy jest bardzo zróżnicowana, w zależności od stanu chorego; przestrzeganie zaleceń lekarza dostosowanych do stopnia zaawansowania choroby i jej charakteru jest warunkiem koniecznym poprawy stanu zdrowia chorego. Lekarz i tylko lekarz jest w stanie (określić prawidłowo właściwe ilości poszczególnych składników odżywczych w dziennej racji pokarmowej.

Dieta chorego na cukrzycę powinna zawierać niezbędną ilość białka pełnowartościowego (które znajduje się w mięsie, rybach, mleku i jajach), koniecznego do budowy i odbudowy poszczególnych komórek organizmu człowieka. Nadmiar produktów białkowych nie jest jednak w tym przypadku wskazany.

W związku z tym chory powinien otrzymywać dziennie 1-2 g białka pełnowartościowego na kg wagi. Ilość ta ulega czasem pewnym zmianom w zależności od zalecanej normy produktów w diecie.

Charakterystyczną    cechą     diet    stosowanych     przy cukrzycy jest ograniczenie  ilości tłuszczu dodawanego do potraw. W związku z ograniczeniem ilości tłuszczu istnieje konieczność stosowania takich metod przyrządzania potraw, które nie wymagają dodatku tłuszczu  podczas przebiegu procesu technologicznego. Najwłaściwiej  będzie podawać go w postaci surowego masła bądź olejów rafinowanych (sojowy, słonecznikowy), które w leczeniu cukrzycy odgrywają wielką  rolę,  zwłaszcza u chorych w starszym wieku, cierpiących równocześnie na miażdżycę. Nie będziemy zatem podawać potraw smażonych, duszonych ani pieczonych z dodatkiem tłuszczu, lecz jedynie gotowane, pieczone lub duszone bez tłuszczu. Dotyczy to przede wszystkim przyrządzania mięsa i ryb. W związku z ograniczeniem ilości spożywanego tłuszczu konieczne jest skreślenie z jadłospisu tłustych gatunków mięsa, ryb, tłustych serów oraz pełnego mleka. Natomiast gatunki zawierające nikły procent tłuszczu: cielęcina, wołowina chuda, kura, gołąb, zając, królik, a z ryb: szczupak, dorsz, sandacz, flądra, leszcze, płotka oraz chude sery są dla chorych na cukrzycę jak najbardziej wskazane. Można również podawać bardzo chude wędliny, takie jak chuda szynka i polędwica, wędliny wołowe oraz chude ryby wędzone.

Ilość produktów węglowodanowych przewidzianych w dziennej racji pokarmowej chorego na cukrzycę jest stosunkowo wysoka — kształtuje się bowiem w granicach 200—250 g. Dostarczą ich produkty zbożowe i ziemniaki. Ważne jest włączenie do jadłospisu chleba ciemnego (7 grubego przemiału) i kasz grubych, mają one bowiem większą wartość odżywczą. Będzie to możliwe, oczywiście, tylko w takich przypadkach, kiedy cukrzycy nie towarzyszą żadne powikłania ze strony przewodu pokarmowego.

Podawanie cukru i miodu jest uzależnione od zaleceń lekarza – w zasadzie wyłącznie u chorych otrzymujących insulinę, a to w ilości nie przekraczającej 2 łyżeczki do posiłku następującym bezpośrednio po podaniu insuliny. W niektórych przypadkach lekarze polecają chorym spożywanie 3, a nawet 4 łyżeczek cukru dziennie.

Omawiana dieta przewiduje podawanie wszystkich gatunków warzyw i owoców w zasadzie bez ograniczeń. Należy je włączać do każdego posiłku. Część dziennych racji tłuszczu w postaci olejów roślinnych radzimy wykorzystać do przyrządzania sałatek i surówek jarzynowych, dodatek tłuszczu bowiem konieczny jest do zapewnienia trwałości zawartym w warzywach witaminom.

Aby uniknąć ustawicznego ważenia pokarmów, które byłoby zbyt kłopotliwe, wygodniej jest posługiwać się danymi orientacyjnymi: np. bułka kajzerka waży 50 g, płaska łyżka stołowa kaszy przed ugotowaniem – 20 g, a po ugotowaniu 25 g (czubata łyżka stołowa), czubata łyżka stołowa ugotowanych i utłuczonych ziemniaków waży 70 g. Takie zaś produkty, jak mięso, ser, najlepiej będzie wyważyć kilkakrotnie, aby sobie wyrobić pojęcie o ich wadze. Należy pamiętać, iż 10 dkg chudego mięsa można zastąpić 10 dkg twarogu, zaś 2 łyżeczki cukru 2 łyżeczkami miodu lub 4 łyżeczkami dżemu czy konfitur. Dokładne dane dotyczące zamienności produktów znajdziesz w Diecie 1500 kalorii i Diecie 2600 kalorii .

PRZEPISY